Toen mijn zoontje, hij was twee jaar, bij vrienden van mijn ouders op de wc zat en door het wc-raampje over de landerijen uitkeek vroeg hij aan de eigenaar die hem begeleidde: Heb je dit nu echt allemaal nodig?

Ja, goeie vraag en de vriend van mijn vader antwoordde in alle eerlijkheid: Nee, ik heb dit eigenlijk allemaal niet nodig.

Nu moet ik bekennen dat ook ik, met het ouder worden, steeds meer het gevoel heb dat bezit iets is wat ik moet proberen te beperken. Alleen het hoogstnoodzakelijke en dat geeft al genoeg zorgen. Een beetje vreemde contradictie want ik krijg natuurlijk vaak te maken met klanten die op zoek zijn naar een tweede huis en wie ben ik tenslotte met mijn gevoelens over bezit in het algemeen. Ik denk elke keer enthousiast mee met mijn klanten en probeer ze zo goed mogelijk van dienst te zijn. Want ik begrijp dat gevoel van verlangen naar een woning in Italie maar al te goed! Het is zelfs nog erger: zo in de zomermaanden, als ik in Marotta of in Roseto degli Abruzzi ben, begint het bij mij toch ook weer te kriebelen…toch maar een appartement aan de kust? Hoeft niet groot te zijn, echt niet. Als het maar een balkonnetje heeft, als ik de zee maar kan zien, ruiken en voelen. Lekker ontbijten in het barretje om de hoek, een stuk lopen langs de boulevard, alleen de weg oversteken en meteen al op het strand zijn waar de badman je uiteraard  kent. Vis eten in een van de vele restaurants, siësta na de lunch…ach ja, helemaal niet verkeerd. Het kriebelgevoel staat misschien voor het verlangen naar ontspanning. En ontspanning hebben we allemaal nodig. Dus ik blijf blijmoedig het kopen van een tweede woning promoten, want ik begrijp het wel…