Pergola, de stad met maar één stoplicht

Een provinciestadje in de provincie Pesaro-Urbino van iets meer dan 6000 zielen…wat is daar nou bijzonder aan?

Nou, eigenlijk helemaal niets en toch tegelijkertijd ook weer alles. Afgezien van het beroemde museum de Bronzi Dorati en het internationaal bekende animatiefilmfestival Animavì is Pergola vooral heel erg zichzelf gebleven. Natuurlijk hebben we veel monumenten, wel twaalf (!) mooie kerken, een theater, een hoofdstraat en een monument voor de gevallenen. Dat staat bij het enige stoplicht dat Pergola kent. En dat zegt weer iets over de schaal waarop het leven zich hier afspeelt. Alles is er…scholen, ziekenhuis, tennisbaan, sportschool, yoga, zwembad, een koor, een harmonieorkest en zelfs een natuurwinkel. Alles is er om het leven compleet te maken, maar alles is behapbaar. Een voorwaarde voor de mens om zich geborgen, veilig en thuis te voelen. Ja, toeristen zijn er ook, vooral in juli en augustus. Maar nooit in overweldigende aantallen. Hier zul je niet snel Toscaanse toestanden tegenkomen met overvolle parkeerplaatsen tegen betaling en souvenirwinkeltjes op elke hoek van de straat. Pergola is vooral nog heel authentiek.  Er wonen ook andere Nederlanders, zij vielen voor de charme van een dergelijk overzichtelijk bestaan. Meestal buiten het stadje, in zo’n prachtig natuurstenen landhuis. Maar onlangs hebben we ook een Jugendstil Palazzo verkocht aan lieve mensen uit Limburg die hier hun stadspaleis Palazzo Regina gaan realiseren. Hier gaat het leven gewoon zijn gangetje, heel af en toe sijpelen nieuwe initiatieven uit de grote buitenwereld door in ons stadje. Maar verder overheerst een gevoel van rust en traditie.Tradities zoals de truffelfeesten in oktober/november, het jaarlijkse feest ter gelegenheid van de lokale wijn van wilde kersen, de zogeheten Visciolata of Visner.

Al met al een plek waar het zeer goed toeven is, mijn plek...al bijna veertien jaar